Siyah-beyaz resimler; üzerinde kırmızıların yeşillerin, bir köpeğin resiyalistinde silinen renkleri, gerçekte renkliydi! hemde çok...Baharda açan yaseminin, çiçeklerini döktüğü güz mevsimi şimdi günler, günlerimiz...Çırılçıplak kalmış bir maraşal gibi, öylece duruyor anlamı yitik ve artık istemekten vazgeçip öylece bıraktığımız anda, vakitsiz sahip olunan, o çok istediklerimiz... Keşke; otuz yaşımıza bıraktığımız onsekiz yaşımızı yada kırkına bırakıp, otuzumuzda beklemeye aldığımız heyecanlarımızı, o an isteyip ulaşamadıklarımızı, aynı heyecanla kavuşma umudumuz olsaydı... Geçmişe baktığımızda; yanımıza kalan, sadece yaşadığımız bir kaç güzel anıdır.Tıpkı şu siyah beyaz resimlerde gülümseyen, bir kareye sığdırılmış bir kaç güzel resim gibi, bize kalan mutluluktur sadece...Kurallara saplanıp kalmadan farklı olduğumuz anlar, belkide monoton günlerin jokeri gibi, kurtarıcıdır çoğu zaman...Tıpkı bir arkadaşıma küsüp, kapıyı çarptığımda geri dönüp;"kahve içelim mi?"dediğim o an dostumun bana sarılması gibidir...Nefret ve kıskançlıktan uzak bir hayat, belkide bizim yakaladığımız güzel anılar gibidir.Yıllarca küsüp kendi kendimi yediğimde, kaçıracağım binlerce kahve molası vardı, binlerce anı ve kahkaha... Sevgileri, mutlulukları ertelemeden ve başkasının hayatını; hatırlanmak istemeyen kötü günlere çevirmeden, empati kurarak en hasarsız atlatmanın yollarını aramalıyız...Hissettiğimiz anda gülümsediğimiz bir an bile istemediğimiz zorla gülümsenen bir yıldan daha değerlidir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder