Akşam olup göle bakan balkonumda derin düşüncelere daldığımda çoğu zaman düşündüğüm öyle ne bir eksiklik nede yalnızlık..Ya perdelerdedir aklım yada yarın pişireceğim yemekte ...plan yapıyorumdur aklımdan...Yani sağlıklıyım..Bir zamanlar bu durumu bile özlemiştim..karanlık bir kuyuda yalnız aç susuz hissettiğim günleri düşününce..Sıradan olayları ve sıradan düşleri kıskanacak kadar kaldım o dipsiz kuyuda...hep bunu yazıyorum zira hayatımın büyük bir bölümünü içeriyor..Bu arada iki çocuk büyüttüm..kendine güvenen başarılı düzgün insanlar..toplum olarak öz güvensiz olduğumuz için ,bir çoğumuzun yaralarına merhem olacak sağduyudan habersiz yaşıyoruz..toplum bizi fark edemiyor..Engelli yiğenimin ve ablamın acılarını anlayacak güce yeni sahibim..Teyzesinin düğününde horon tepmeyi neden istesindi ki engelli bir genç...Düne kadar bu düşünceye sahiptim..ve yaşadıklarını en yakınları bile göremiyecek kadar sağır bir toplumuz...yada sevim(engelli arkadaşım)neden en büyük hayali salıncakta sallanmak olsundu..yiğenim oğuz daha önce ona hiç değilse sıradan bir kaç gün bakmanın ağırlamanın onlarda yarattığı özgürlüğü neden şimdi anlıyorum..kendi yaralarımızı bile saramazken başkaları için ne yapabiliriz ki..sevim için sadece arabamı tahsis ettim ...onu özgürce dışarı çıkarabilmenin mutluluğunu ben daha çok yaşadım..Artık oğuzu zaman zaman misafir ediyorum ve bu duygu beni ablam ve oğuzdan daha mutlu ediyor..bir yerlerde bir yara varsa ve biz bu yarayı toplum olarak saramıyorsak...Biz cahil bir toplumuz..bu ayıp hepimizin ayıbı..