Ergenle yaşamak

İlk anne olduğum gün hayatta her şey anlamını yitirmiş o küçücük parmaklara odaklanmıştı tüm benliğim..daha önce söyleseler inanmazdım sabahlara kadar ayağımda sallayacağım bu küçük yavruyu..Biraz büyümeye başlayınca daha bir tatlanmış kucağımdan inmez olmuştu.bir melekti tanrının bir armağanıydı.büyüyüpte ergen olana kadar durum böyleydi.ilerleyen günlerde günlerde hiç te melek olmadığını anlamıştım..
Bir ergenle yaşamak bu kadar zor olmamalı tanrım kabus bu..hayatta yaşadığı tüm sorunları bana mal ediyordu..Her şey benim şuçumdu o na göre..trafikte en ağır en tahrik edecek kelimeleri kullanıyordu ..Hatta bu sebepten bir kez kaza yapmıştım..Ne alırsam alayım yinede bir şey almıyorsun diyerek beni üzüyordu..ona göre benim bir hayatım zevklerim olamazdı..yaptığım her şeyi eleştirip üzüyordu beni..ne zaman çarşıya gitsek kavga çıkarıyordu..kendine hiç yakışmayan şeyleri almaya çalışıyor beni yaralamak ve üzmek için elinden geleni yapıyordu..Hiç unutmam bir gün kendimi camdan atmak istemiş hatta çıkmıştım cama; o da çıktı ..ikimizde ölebilirdik..
Bu günler geçecek mi bilmiyorum.Son derece anlayışlı ve yumuşak bir anne olmama rağmen işin içinde çıkamıyorum.dünyanın en zor mesleği çocuk büyütmekmiş. Yaşayınca annemin ve bana emek verenlerin değerini anlasamda...Zor dostum zor..
yine bir gün çarşıda telefoncuya girdik ve her zaman olduğu gibi sudan bir sebeple tersledi beni..O arada kızımın yaşlarında tıpkı ona benzeyen bir kız vardı; yanında da annesi ve babası sustalı maymun gibi dikiliyorlar ve bana bakıp..Hepsi aynı bunların demesinmi..rahatlamıştım nitekim..sadace benimki değildi..bende onlara acıyarak baktım ve;geçecek bu günler ..dedim..karşılıklı gülüştük ağlanacak halimize..