deprasyon

Deprasyondaki bir insanı ilk abimde gözlemlemiş,onu hiç anlamamıştım...Yaşamla ölüm arasında bir çizgideydi...Yüreği ağrıyordu.;geçer, hayat güzel,güçlü olmalısın.. gibi cümlelerin ona gelen anlamsızlığını fark edememiştim..Oysa sadece yanında olmak yeterliymiş.. Bu kadar basit..eşim benden daha çok yardımcı olmuştu...Hastaneye götürdü ve sabaha kadar yanında kaldı..Yatırdılar..Bir hafta sonra resim yapıyor ve yüzü gülüyordu...yıllar sonra bende aynı bunalıma girdiğimde anlamıştım yaşadıklarını..Hayattan keyif alamamak ölümün cazibesine kapılmak..benim yaptığım hataları etrafımda ki herkez bana yapmaya başladı bu kez..Ben kaştım..Herkezden ve her şeyden hatta kendimden bile..Sadece abim geldiğinde mutlu oluyordum..Bana soru sormuyordu..Yaptığım saçmalıklara izin veriyordu..Beraber müzik dinliyorduk..Yargılamıyordu beni...ruhum ağrıyordu..her şey yük olmaya bşlamıştı bana...ilaç kullanmaya başladım..bu kez sorunları alt etme yeteneğimi yitirdim..Hiç birşey üzmüyordu beni..Anladım ki sorunu içinde çözmeden hayatıma devam edemiyeceğim..Bir yıl süren bir iç savaştan sonra kendime gelebildim ..İlaçları bıraktım..artık iyiyim.. Deprasyon bana sağlıktan önemli bir şey olmadığını ve bu sorunu yaşayan insanlara nasıl davrammam gerektiğini öğretti...