dayıma mektup

Seni ne zaman görsem hayran olurdum,öyle heybetli yürüyüşün,sert mizacın ,hafif göbekli zengin duruşun...Tamam bu kez benimle kesin konuşur, der ve beklerdim.Nitekim yüzüme bile bakmazdın..Babam çok küçükken öldü..beni çeken o baba duruşundu..sevmezdin bizi bilirdim çünkü hiç ilgilenmezdin...başka bir açıklaması yok kayıtsız kalmanın.. Sevginin karşıt anlamı olduğunu, bilmezdim o yaşlarda...İlgisizliğin...Sadece bayramlarda elini öpebilir ve yüklü bir bahşişi kapardık..Benim düğünümde ağladığını söylediler dayı neden ağladın kendi sorumsuzluğuna mı..bu kadar küçükmüydü senin yüreğin.yer kalmadı bize...
Artık beni hiç görmesende incilmem ben evlendim ve artık öksüz değilim...