savaşçı

Cezaevleri, öyle dizilerde anlatıldığı gibi değildir. Dayak , işkence ve gözle görünür aşşağılanma!Polis gelir kibarca gözaltı emrini gösterir ve araca bindirip götürür.Elleri kelepçelenerek çıkar mahkum duruşmaya ve orda başlar asıl utanç ve aşşağılanma duygusu.İçeri girdikten sonra her şey biter, asıl iş görüş gününde yakınlarıyla olan göz temasıdır.Koğuşlarda ışık söndürmek yasaktır ve mahkum ilk günlerde uyumakta zorlanır.Ne demiş Ahmet Arif(Akşam erken iner mapushaneye, ejderha olsan kar etmez.)
Polis, mahkuma öyle sorular sorar ki afallar kalırsın,( ben falancayı arıyorum) demez, (senin neyin olur)gibi yalan söyleyemeyeğin sorular sorar.İçerde bir hayat vardır, insanı insan yapacak nitelikte acılar, yalnızlıklar ve delice özlemler.
Dışardaki insana daha zor gelir mahkumiyet.Toplumun baskısı, acıyan bakışlar güçlü olanıda yıkar kalabalıklar arasındaki, yalnızlıklar.Ama çok şey katar insana acılar.Aldırmamayı ve yalnızlığı öğrenir dışardaki insan, sakin ve hoşgörülü olmayı ve geniş düşünmeyi.
Acı çeken insanların gözlerinde yıldız sağanağına benzeyen pırıltılar ve her ışığında ayrı bir yalnızlık ayrı bir yara saklıdır...Mutlu olmayıda öğrenmiştir, tüm kalleşliği ve şerefsizliği teğet geçerek.Dostunu düşmanını ayırt etmiştir, bu yüzden ekmek kavgasında hınca hınç savaşan emekçinin yanında gezer dururum.Korkutmaz beni, ne ruh hastası ne pisikopat nede mahkum, anlarım dilinden!Beni asıl kibir korkutur, hasarsız bir kalp, dingin bir hayat, onları anlayamam işte hele birde arada gözleri dalıp gitmiyorsa uzaklara.Çünkü o bakışlar bir hazine taşımaz gönül denizinde, bir çakıl taşı atsan boş zemine düşer oysa suya düşmesi ne başka...
Asıl sorun savaşmayı bilen bir askerin özgürlüğü bilememesidir, işte burda başlar boşluk, asıl yalnızlık, kınından yeni fırlamış bir kılıç gibi öfkeli, yorgun bakakalır hayata...Asılı kalır, yarınlara ve özgürlüğe sakladığı yaşanmamışlıkları; darağacında...

Özgürlüğün altında bir kent vardır, kentte koca bir enkaz ve "yırtık bir tül gibi savrulup durur zaman."....