ıbenim annem ,karda kaymasınlar diye ayakkabılarına çabut bağlayarak işe giden miniminnacık bir kadındı..biz mi ?korkak birer çocuktuk. hayaletler beklerdi kapımızda.gecenin karanlığından bir güneş gibi bize parlayan annemizi deli gibi beklerdik pencerenin önünde.kimbilir belki açtık belkide üşüyorduk olsun du annem gelince ne açlık ne soğuk gelirdi aklımıza..bu gün iyi şartlarda çocuklarımı yetiştirirken annemin babasız yetiştirdiği 3 çocuğun geldiği konuma bakıyorum ve onun kadar başarılı olamadığımı fark ediyorum.ve anneme layık bir evlat olabildim mi bilmiyorum "canım annemi kutluyorum:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder