ruhsal yalnızlık

Yalnızlık kapımı yıllar önce bir sahil kasabasında çalmıştı.Yazlık bir sitede, küçük çocuğumla 3yıl yaşadığım bir sırada..Eşim sürekli sehir dışında oluyor ve ben uzun süre oğlumla bir başına arşınlıyordum sahilleri..koskoca sitede tanımadığım bir kaç ışık ve yalnızlık..kapımı dilenci bile çalsa misafir eder öyle yaşama dair sohbetler edebilirdim..mutsuz değildim ..Hatta çok mutluydum..Bir bayram sabahı yalnızlığı daha derinden hissetmiştim..Eşim ben ve oğlum uyanıpta ne yapacağımızı bilmediğimiz bir anda..Oysa bayramlık bile almıştık..peki nereye ve kime gidecektik..öylece kalakaldık bir başımıza...hiç unutmam sanırım mahallenin delisiydi dayı diye lakabı olan bir adam çaldı kapımızı...kusura bakmazsanız bayramlaşmak için geldim demişti..gözlerimiz parlamış evde ne var ne yok ikram etmiştik kendisine...bu gün anlıyorum ki asıl yalnızlık duygusal olanıymış..kalabalıklar arasında sessiz kimsesiz olmak ..her insanın yaşlandıkça geleceği nokta bu olsa gerek...