Geçenlerde bir arkadaşımın tavsiyesiyle K adlı bir dergi aldım ...Derginin içeriği yazarlar ve kitaplar hakkında eleştiriydi güzel bir içerik..Yazılardan biri kafkanın milenaya yazdığı bir mektuptu...kısaca milena kafkanın yazılarını çekçeye çevirirken mektuplaşmaları kısa sürede tutkulu bir sevgiye dönüşür...O güne kadar kafkayı okumadığım için çok şey kaybettiğimi düşünüp durdum günlerce aklımdan çıkmayan sözcükler beni derinden etkileyen milenaya gelen çiçeklerle olan kavgası ...Burda belirtmek istiyorum çiçeklerle olan kavgası inanılmazdı..yazarların tanrısı derken bunu içten gelerek söylüyorum..Yıllarca sinandan duyardım kafkaya olan hayranlığını ama beni bu kadar derinden etkileyeceği aklıma gelmezdi...Hayatın rengini ve anlamını görmek için insanın mutlaka sanatla ilgilenmesi gerekir diye düşünüyorum...Buraya kafkanın bir kaç satırını yazmak istiyorum...
Demek çiçek gönderdiler sana(üzüldüm;üzüntümden ne çiçeği olduğunu sökemedim yazından)Odanda duruyor, öylemi?Dediğim gibi odandaki dolap olsaydım,güpegündüz birdenbire çıkıverirdim odandan...O çiçekler soluncaya değin dışarda dururdum hiç değilse...Hem neden bu denli sevindirdi o çiçekler seni?en sevdiklerin olduklarından ötürümü.Yeryüzünde o cinsten bir sürü var, onlarda sevindiriyormu seni...Ama bu çiçekler gerçek milena dipdiri duruyor çiçeklikte onlara dil uzatmakta olmuyor...Öyle ya :en sevdiklerin"miş bunlar!Görürsünüz, milena çıksın hele odadan ,sokağa atacağım topunuzu.
Yollar, üzerinden yürünüp gidilirse olusurlar.(Franz Kafka)
YanıtlaSil